Κάποτε, κάποιος νεαρός έφτασε στα όρια της απελπισίας.
Πολλά τα προβλήματα....
Ήταν πελαγωμένος. Αντικρίζοντας μόνο αδιέξοδο, έπεσε στα γόνατα προσευχόμενος, λέγοντας:
“Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος”.
Ο Κύριος αποκρίθηκε:
“Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησέ τον μέσα σε αυτό το δωμάτιο.
Ύστερα, άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε όποιον σταυρό επιθυμείς.” Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε, “Σ’ευχαριστώ Κύριέ μου”. Και στη συνέχεια, έκανε ό,τι του είπε ο Θεός. Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, είδε πολλούς σταυρούς, μερικοί ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να μην φαίνονται οι κορυφές τους. Άλλοι ήταν μέτριοι. Αυτός ανακάλυψε έναν μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε πάνω σε έναν μακρινό τοίχο.
“Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε”, ψιθύρισε ο νεαρός.
Τότε ο Κύριος του απάντησε:
“ Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!”
Όταν τα προβλήματα της ζωής φαίνονται ακατανίκητα και απροσπέλαστα και δεν μπορούν ν’αντιμετωπιστούν. Όταν ο σταυρός που σηκώνεις είναι βαρύς. Μην τα χάνεις, μην ολιγοψυχήσεις και αποθαρρυνθείς. Θα βοηθηθείς πραγματικά αν κοιτάξεις τριγύρω σου.
Τότε θα δεις καταστάσεις, σταυρούς τεράστιους, που άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν. Τότε θα ανακαλύψεις ότι ο δικός σου σταυρός πολλές φορές είναι πολύ ελαφρύς σε σύγκριση με τους σταυρούς των άλλων συνανθρώπων σου. Και μόνο τότε, μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου πολύ πιο «τυχερό» από ό,τι φανταζόσουν ποτέ . Θυμάσαι, για εκείνον, λέγεται, που παραπονιόταν πως δεν είχε παπούτσια, ως ότου συνάντησε κάποιον που δεν είχε πόδια. Ευχαρίστησε τον Θεό γι’αυτά που έχεις και όχι αυτά που στερείσαι.
Όποιος και αν είναι ο σταυρός σου, όποιος και αν είναι ο πόνος σου, μη ξεχνάς, μετά την μπόρα την δαιμονική, θα"ρθει η λιακάδα η Θεϊκή...
Μπορεί να παραπατάς, μπορεί ακόμα και να πέφτεις, όμως ο Θεός είναι πάντοτε εκεί για να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις.
iellada
