Αν με ρωτήσετε σε τι Θεό πιστεύω και τι είμαι, με έναν τίτλο και μία λέξη, θα έλεγα πως είμαι «Ελληνοκεντριστής»!
Ελληνοκεντριστής θα πει αυτός που έχει ως κέντρο της ύπαρξής του και ως κέντρο του Σύμπαντος την Ελλάδα!!!
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από ότι ορίζει αυτή η πρόταση.....
Ασφαλώς και οι περισσότεροι παρανοούν τις λέξεις που διαβάζουν διότι ζούμε στην εποχή της παράνοιας και της σύγχρονης Βαβέλ. Γι΄ αυτόν τον λόγο εξηγούμαι.
Δεν θα έλεγα ακριβώς “Δωδεκαθεϊστής”, αν και στον Απόλλωνα και την Αθηνά, δέομαι, ομιλώ και συνδιαλέγομαι καθημερινά. Οι Θρησκείες και τα Ιερατεία αποτέλεσαν πάντα τροχοπέδη στην πρόοδο των Λαών και στην ατομική εξέλιξη των ανθρώπων. Ο σύγχρονος Έλλην δεν έχει ουδεμία χρεία και ανάγκη να θρησκεύεται, με την στενή έννοια του όρου, όταν ελευθερωθεί και έλθει στο Μεγαλειώδες Φως της Ελληνικής Κοσμοθέασης.
Από την άλλη, «Ελληνοκεντριστής» σημαίνει μακριά από κάθε θρησκεία, ειδικά το χριστιανισμό που όπως έχω πει και άλλοτε δεν έχει καμία σχέση με το Χριστό (γι΄αυτό την ονομάζω και «ψευδοχριστιανισμό»), επειδή δεν έχει ουδεμία συνάφεια με την διδασκαλία του Χριστού, που είναι κατά βάση διδασκαλία της Αγάπης και όχι του συμφέροντος. Ο χριστιανισμός, ως μεταγενέστερη θρησκεία, με Εβραϊκές καταβολές, ανάγεται και στηρίζεται στην διδασκαλία των Αρχαίων Ελλήνων και ειδικά όλα τα «Πατερικά κείμενα» είναι απλές αντιγραφές της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας.
Παράδειγμα, «Ψέγε μηδένα» (κανένα να μην κατηγορείς) είπε ο Μένανδρος, «Μήν κρίνετε, ίνα μή κριθήτε», ο Ιησούς Χριστός!
«Φόνου απέχου» το Δελφικό παράγγελμα, «Ου φονεύσεις» ο Χριστός και εκατοντάδες άλλα!
Ο Ελληνοκεντριστής είναι αυτό που λέμε απλά “Πατριώτης”, λέξη πάλι παρεξηγημένη, αφού συγχέεται με το “εθνικιστής”, ή ακόμη χειρότερα με το “φασίστας” και ένα σωρό άλλες έννοιες που η πολυπλοκότητα και η παράνοια, φρόντισαν να αποκτήσουν ατομικό, μεμονωμένο και ιδιαίτερο, αν και όχι πάντα με θετικό πρόσημο, νόημα.
Ποιητικά ίσως θα ήταν η καλλίτερη προσέγγιση:
Ελληνοκεντριστής είναι αυτός που έβαλε πρώτα και πάνω απ όλα στην καρδιά του την Ελλάδα. Όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν. Αγάπες, οικογένεια, παιδιά, έρωτας, τέχνη, πολιτική, παιδεία, εξέλιξη, τιμιότητα, ανδρεία, αριστεία, τελειότητα και πολλά άλλα που χωρούν στην καρδιά του “Ελληνοκεντριστή”, με αυτή ή με οποιαδήποτε άλλη σειρά.
1975. Μεγάλη βδομάδα ήταν που αποφασίσαμε δύο νέοι ιεροσπουδαστές στο Α’ έτος της Εκκλησιαστικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης στην Πυλαία, να επισκεφθούμε τον Άγιον Όρος. Εγώ ήμουν στα 18 και ο Αντρέας ο Χατζηδάκης από τη Μεσσαρά του Ηρακλείου, τρία χρόνια μεγαλύτερος, πήραμε το Λεωφορείο για την Ουρανούπολη.
Πειραχτήρι εγώ, ζωηρός, ανήσυχος, περίεργος, μόλις είχα αποτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή (κόπηκα για ένα μόριο) και είπα να μη χάσω το χρόνο μου να πάω σ΄αυτό το Ιεροδιδασκαλείο, Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία για την ακρίβεια.
Ο Ανδρέας ήταν σεμνός και μαζεμένος, θρήσκος και ντροπαλός με άλλα γνωρίσματα και άλλα χαρίσματα.
Θυμάμαι του έλεγα στο λεωφορείο «Αντρέα κοίτα ένα κορίτσι, τι θεογκόμενα είναι αυτή αγόρι μου», του έλεγα ξαναμμένος. Ήταν και τα μίνι στη μόδα, το αίμα μου έβραζε, στα δεκαοχτώ ήμουν μη το ξεχνάμε.
Η απάντηση του Αντρέα ήταν μόνιμη και καταλυτική:
– Σκάσε διαβολεμένε!!!
Διασκέδαζα εγώ.
Ήταν πολύ νωρίς να καταλάβω ότι δεν ήταν όλοι σαν κι εμένα. Δεν μπορούσα να εννοήσω πώς σε κείνη την ηλικία, ένα κορίτσι σαν τα κρύα νερά, με μίνι φουστίτσα, που φαινόταν σχεδόν το βρακάκι της, με τα υπέροχα χυτά ξανθά της μαλλιά στους ώμους και το αγγελικό της πρόσωπο που σήκωνε μανιασμένη τρικυμία σε μένα, στον Ανδρέα, να μη σήμαινε τίποτε απολύτως! Και να είμαι και.. “διαβολεμένος” από πάνω!!!
Γι΄ αυτό διασκέδαζα.
Αγνό αθώο παιδί, που ότι με συγκλόνιζε του έδινα σημασία. Ότι δεν τάραζε την ψυχή μου, το προσπερνούσα αδιάφορα.
Φτάσαμε με πολύ κόπο στις Καρυές, την διοικητική πρωτεύουσα της Μοναστικής Πολιτείας του Αγίου Όρους.
Μετά τα τυπικά χαρτιά, «Διαμονητήρια» τα λένε, ένα είδος διαβατηρίου αφού είμαστε σε «ξένο και ιδιόμορφο έδαφος», για μας ήταν διαρκείας ενός μήνα, αφού ήμαστε «Ιεροσπουδαστές», ένα βήμα δηλαδή πριν το Μυστήριο της Ιεροσύνης. Στους υπόλοιπους επισκέπτες δίνονταν άδεια μόνο λίγων ημερών, από τρεις έως πέντε, αν θυμάμαι καλά.
Ξεκινήσαμε με το «τραμ των δύο» (τα ποδαράκια μας δηλαδή), ζαλικωμένοι από ένα σάκο στον ώμο και ένα μπαστούνι για τα άγρια αρσενικά ζώα, με προορισμό το πρώτο Μοναστήρι της επίσκεψής μας, τη Μονή Σταυρονικήτα, ένα ιστορικό και απερίγραπτης ομορφιάς Μοναστήρι κρεμασμένο στην κυριολεξία στα βράχια του Αιγαίου.
Ήταν καμιά ώρα δρόμος και είχαμε φτάσει σε ένα λόφο κάπου μετά τα «Κάψαλα» που φαίνονταν από κει η Σταυρονικήτα και το απέραντο γαλάζιο του βόρειου Αιγαίου. Σταματήσαμε να ξεκουραστούμε σε μια σκήτη, όπου μας υποδέχτηκε ένας μοναχός γύρω στα πενήντα, ξερακιανός, λεπτός μα ευγενικός. Μας κέρασε λουκούμι, τσίπουρο και νερό της πηγής.
Εγώ άρχισα να χαζεύω τριγύρω και να παρατηρώ.
«Τι κάνει αυτός ο άνθρωπος εδώ μονάχος σαν το λύκο”, σκεφτόμουν. Είχε φτιάξει ένα πέτρινο καλυβάκι, το είχε σκεπάσει με κλαδιά και ξύλα και ζούσε εκεί μόνος (μοναχός για την ακρίβεια της λέξεως και αυτή είναι η πρωταρχική έννοια του μοναχού), χωρίς να έχει κανέναν και τίποτε ανάγκη.
Αυτή και μόνο η σκέψη ήταν αρκετή να κερδίσει ο μοναχός αυτός το σεβασμό μου, αν και δεν του τον έδειξα ευθύς εξ αρχής. Είπαμε, ήμουν δύσπιστος και πολύ πειραχτήρι, σε βαθμό που ούτε ο μοναχός αυτός γλίτωσε από μένα.
Ο Ανδρέας πιάστηκε στο παιχνίδι των ερωτήσεων και ο Μοναχός του εξηγούσε με χαμόγελο και ανοιχτή καρδιά όλα τα μεγάλα θεολογικά ερωτήματα που εμένα με κούραζαν και βαριόμουν αφάνταστα.
«Αντρέα να πηγαίνουμε σιγά σιγά», έκανα εγώ.
«Οι Μοναχοί στη Σταυρονικήτα θα μας κλείσουν έξω από την Πύλη και θα κοιμηθείς απέξω σαν το σκύλο», είπα βαριεστημένα.
Αλήθεια ήταν.
Μετά τη Δύση του ηλίου, οι μοναχοί σε κάθε μοναστήρι κλείνουν την πόρτα και δεν την ανοίγουν σε κανένα και για κανένα λόγο, μια συνήθεια που πηγάζει από τα χρόνια των πειρατών και για λόγους ασφαλείας.
Αυτοί οι δύο όμως είχαν ριχτεί σε έναν Αγώνα θεολογικού και Φιλοσοφικού περιεχομένου , ξαναμμένοι και οι δύο, που δεν μου έδωσαν καμία σημασία. Είχε περάσει αρκετός χρόνος. Ρολόι δεν είχα να τον μετρήσω.
Ξαφνικά την ώρα που μιλούσαν σήκωσε το χέρι του ο μοναχός και το τέντωσε προς μία κατεύθυνση στην κοντινή ρεματιά. Δευτερόλεπτα μετά ακούστηκε μια πέτρα που κύλησε με θόρυβο! Ο Μοναχός χαμογέλασε ικανοποιημένος.
Ώπα!
Να κάτι ενδιαφέρον!!.
Η υπόθεση ήταν του δικού μου ενδιαφέροντος τώρα.
-Τι έκανες εκεί παππούλη, τον ρωτώ δύσπιστος και χαμογελαστός. Φακιρικά κάνεις; Μαγικά; Σηκώνεις το χέρι και φεύγουν πέτρες στο ρέμα; Ρώτησα με ειρωνική και περιπαιχτική μάλλον διάθεση, αλλά μέσα μου με είχε φάει η περιέργεια!!! Αυτό βέβαια το «τσίγκλησμα», ήταν πάντα το στυλ μου όταν ήθελα πληροφορίες. Τον κέντριζα τον άλλον.
– Ε, να! Δικαιολογήθηκε εκείνος. Η φίλη μου η καρδερίνα, είμαστε τόσο καιρό μαζί και μιλάμε, έφραξε ένας βράχος τη φωλιά της και μου ζήτησε να την απελευθερώσω, έκανε ντροπαλά και παιδιάστικα ο καλόγερος.
– Ναι, καλά! Κι εσύ άπλωσες το χέρι και έφυγε ο βράχος!!! Γαργάλα με να γελάσω, τον περιγέλασα αθώα μεν, αλλά από μέσα μου ήξερα πολύ καλά τι είχα δει και αυτό δεν άλλαζε με τίποτα.
– Ε, συμβαίνουν αυτά εδώ στις ερημιές μεταξύ των αγνών και αθώων πλασμάτων του Θεού, ειδικά όταν μένεις μόνος σου μαζί τους για πολλά χρόνια, έκανε καλόκαρδα ο καλόγερος και συνέχισε τη συζήτηση με τον Αντρέα.
Άρχισε να γέρνει ο ήλιος και διέκοψα την κουβέντα απότομα.
-Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνουμε παππούλη, θα μας κλείσουν όξω οι καλόγεροι στη Σταυρονικήτα.
Πράγματι η κουβέντα διακόπηκε με απροθυμία και από τις δύο πλευρές. Αν τους άφηνα αυτούς τους δύο, τον Αντρέα και τον μοναχό, ακόμη θα..μίλαγαν!
Τότε ο Μοναχός ασχολήθηκε μαζί μου.
Με πλησίασε και με ρώτησε:
-Εσύ Δημήτρη; Δεν θα με ρωτήσεις τίποτε;
Ώπα!
Αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Πρώτα ήταν τα «μαγικά» με την πέτρα, τώρα τούτο.
-Δεν θυμάμαι να σου είπα το μικρό μου όνομα παππούλη!! Με έκπληξη αλλά και λίγο φόβο ίσιωσα το αδύνατο κορμί μου και τον κοίταξα στα μάτια.
-Εσύ δεν είπες πως είμαι λίγο ..πώς με είπες, φακίρης!!! Γέλασε καλόκαρδα και πλατειά καθησυχάζοντάς με.
-Λοιπόν; Δεν θα με ρωτήσεις τίποτε; Ο φίλος σου είχε πολλές ερωτήσεις, ξαναείπε με ευγενική διάθεση ο καλόγερος.
-Μπα! Δεν έχω καμία ερώτηση, απάντησα μάλλον βαριεστημένα.
Τότε ο μοναχός με πλησίασε κι άλλο.
Έβαλε το χέρι του πάνω στο κεφάλι μου.
Όλως περιέργως ,ούτε αντέδρασα, ούτε με παραξένεψε η κίνησή του, μη σας πω την περίμενα κι όλας!!!
-Εσύ Δημήτρη δεν έχεις ερωτήσεις, διότι είσαι ευλογημένος να έχεις όλες τις απαντήσεις, είπε γλυκά, ήρεμα και με επίσημη φωνή. Καλά κάνεις και δεν ρωτάς. Ό,τι απαντήσεις θελήσεις, θα τις βρεις μόνος σου!!! Θα πετύχεις πολλά και σημαντικά έργα στη ζωή σου. Βλέπεις, όσοι με αγνή και αθώα καρδιά, σαν την καρδερίνα πριν, ο Θεός τους ευλογεί και τους βοηθά! Θα κάνεις οικογένεια! Τρία παιδιά θα σου δώσει ο Θεός, πολλά παιδιά θα φέρεις στο Φως και πολλές συνειδήσεις θα βοηθήσεις. Μεγάλα και σπουδαία έργα θα κάμεις εσύ μικρέ Δημήτρη. Είσαι ευλογημένος!
Έτσι απλά είπε ο καλόγερος και με σταύρωσε στο μέτωπο!
Ύστερα πλησίασε τον Αντρέα.
-Εσύ Αντρέα θα γίνεις μοναχός σαν κι εμένα. Εδώ δίπλα στη Σταυρονικήτα. Το όνομά σου θα είναι Γαβριήλ. Έχεις πολύ Έργο μπροστά σου και θα έχουμε πολύ χρόνο να τα λέμε τακτικά.
Φύγαμε για τη Σταυρονικήτα και ίσα ίσα που προλάβαμε την Πύλη πριν μας κλείσει απέξω.
Στον επόμενο μήνα της παραμονής μας εκεί, συνέβησαν πολλά και θαυμαστά. Θα μπορούσα να τα ονομάσω και θαύματα, αλλά ούτε τότε πίστευα στα θαύματα, ούτε και τώρα.
Ο Αντρέας όμως πείστηκε για τα καλά. Θες όταν «αφόρμισαν» και έσπασαν τα σπυριά στο πρόσωπό του στην Κουτλουμουσίου, έτρεχαν πύον και αίμα σε όλο του το πρόσωπο, από την απλυσιά και τις σκόνες τόσων ημερών χωρίς μπάνιο, το πρόσωπό του έγινε αγνώριστο.
Μετά όμως το Μέγα Ευχέλαιο της Μ. Τετάρτης που τον «σταύρωσε» ο καλόγερος με ένα βαμβάκι στο μέτωπο, την άλλη μέρα το πρόσωπό του έλαμπε!!!! Ούτε ίχνος από τις πληγές!!!
Τον είδα να συλλογάται κάπου απόμακρα και μόνος.
Θέλετε στην Σκήτη της Αγίας Άννας που ο Αμερικάνος με την «πολαρόιντ» προσπαθούσε να φωτογραφήσει την εικόνα της Αγίας Άννας και δεν έβγαινε η φωτογραφία;
Πήγε να σκάσει ο έρημος!
Πήγαινε μπροστά στην εικόνα μέσα στο εκκλησάκι, πάταγε, τίποτα!!! Έβγαινε έξω, φωτογράφιζε ένα λουλούδι, «κζζζζζζζ» η φωτογραφία έβγαινε έγχρωμη! Ξανά πάλι μέσα, πάταγε τίποτα, Έξω πάταγε, δούλευε η Polaroid.
Μέχρι με πήρε απελπισμένος και μου λέει:
«Κάτσε εδώ να σε βγάλω και μη κουνηθείς»!
Κάθισα έξω στην αυλή και μου έβγαλε μια ωραία έγχρωμη φωτογραφία. Πάμε μέσα, μου λέει. Στάσου μπροστά στην εικόνα!
Πατάει, ξαναπατάει, τίποτα!!!
Κοιτάζαμε όλοι απορημένοι μα πιο πολύ ο δύστυχος Αμερικανός, κόντευε να του σαλέψουν τα λογικά.
Μας πλησίασε τότε ένας καλόγερος της σκήτης χαμογελαστός.
«Εξηγήστε του ότι η Αγία Άννα, δεν αφήνει κανέναν να τη φωτογραφίσει», είπε απλά και με χιούμορ!
Μόλις του εξήγησα, τρελαμένος ξαναδοκιμάζει στην εικόνα και τίποτε!!! Βγαίνει έξω έξαλλος και βγάζει τον κόλπο της Σιθωνίας γελαστό και καταγάλανο!
Μέχρι που αποκαμωμένος ήρθε μέσα μπροστά στην εικόνα.
Σταύρωσε τα χέρια του πίσω κι έκατσε προσοχή, σιωπηλός και αμίλητος, σα δαρμένο σκυλί μπροστά της για πολλή ώρα. (Δείγμα σεβασμού για τους Αμερικανούς).
Πάλι ο Αντρέας έμεινε σιωπηλός και απόμακρος.
Ύστερα από λίγες μέρες κι ενώ συνέβησαν κι άλλα πολλά θαυμαστά μου είπε: «Δημήτρη γύρνα μόνος στη Θεσσαλονίκη. Εγώ θα μείνω εδώ και θα γίνω καλόγερος».
-Τι έκανε λέει;!!!!! Ταύρος εγώ! Μαζί ήρθαμε, μαζί θα φύγουμε φιλαράκο μου και τον έπιασα από το γιακά τσαμπουκαλεμένος.
Μπορεί να ήταν μεγαλύτερος ο Αντρέας τρία χρόνια, αλλά ήταν ήσυχος και αγαθός σαν αρνί, οπότε ήταν του χεριού μου! Δεν το βάσταγε η καρδιά μου αν τον αφήσω εκεί, έτσι παρορμητικά όπως σκέφτηκε σε ένα θέμα που θα του άλλαζε ολάκερη τη ζωή.
Γυρίσαμε απρόθυμα στη Θεσσαλονίκη μετά τη Λαμπρή και συνεχίσαμε τις σπουδές μας κανονικά.
Την άλλη χρονιά, αφού εγώ λόγω του ζωηρού μου χαρακτήρα αποφάσισα ότι δεν ήθελα να γίνω Ιερεύς (το είχα ξαναζήσει αυτό άλλωστε και δεν ήθελα επαναλήψεις), εγκατέλειψα στην Εκκλησιαστική Ακαδημία και πήγα να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις.
Μόλις έφυγα, έφυγε και ο Αντρέας. Πήγε στη Σταυρονικήτα, έγινε καλόγερος και όπως είπε ο παππούλης εκείνος, τα έλεγαν τακτικά.
Αφού έμεινε είκοσι πέντε ολάκερα χρόνια στη Σταυρονικήτα και στο Άγιον Όρος ο Ανδρέας, έφυγε από το Όρος και πήγε σε ένα Μοναστήρι της Νότιας Κρήτης, κοντά στη γενέτειρά του στο Τυμπάκι, στις Μοίρες.
Σαράντα δύο χρόνια έχω να τον δω τον Αντρέα.
Μιλήσαμε χτες όπου τον βρήκα στο τηλέφωνο επιτέλους και μια τον έλεγα Αντρέα, μια Γαβριήλ, ούτε κι εγώ ήξερα.
Στον κήπο του ήταν όλη μέρα, είχε του κόσμου όλα τα καλά και τα αγαθά. Καλαμπόκια, ντομάτες, πατάτες, αγγουράκια, μελιτζάνες, πιπεριές, καρπούζια, πεπόνια και άλλα πολλά από τα χεράκια του. Μέσα στην ευτυχία του μου έλεγε:
«Για να τρώμε μεις εδώ και για τους φτωχούς, τους περαστικούς, τους τριγύρω Δημήτρη! Ο κόσμος φτώχυνε, έπαψε να παράγει αγαθά και αυτό θα είναι η καταστροφή μας».
Έτσι απλά, έδωσε όλο το νόημα λες, τις πολιτικές απαντήσεις στην κρίση που μας δέρνει ανελέητα.
Όσο για μένα, όπως τα είπε εκείνος ο καλόγερος με τα «φακιρικά» του κόλπα. Έκανα οικογένεια, απέκτησα τρία παιδάκια, έγινα δάσκαλος, έγραψα βιβλία, γύρισα όλο τον Κόσμο, πέντε Ωκεανούς και πέντε Ηπείρους, φώτισα και φωτίστηκα με διδάγματα και εμπειρίες Ζωής.
Όπως τα είπε!
Τις απαντήσεις που γύρευα τις βρήκα μονάχος μου.
Ένας «μοναχός» κι εγώ, αλλά μέσα στον Κόσμο!
Κι αυτή είναι μια μοναδική εμπειρία. Να είσαι αυτός που πρέπει, αλλά μέσα στον κόσμο, όχι κλεισμένος σε μια ερημιά, μακριά από τους πειρασμούς και την καθημερινή βιοπάλη.
Έτσι έμαθα ότι ο καλόγερος εκείνος, άφησε τη μοναχική σκήτη της ερημιάς στη Σταυρονικήτα και κατέβηκε στον Κόσμο, όπως ήταν και το δικό μου σκεπτικό δηλαδή. Κάπου στη Σουρωτή Χαλκιδικής πήγε, όπου χιλιάδες άνθρωποι τον επισκέπτονταν και έπαιρναν απαντήσεις.
Εκεί που είναι θαμμένος και σήμερα.
Ύστερα τον έκαναν και τον είπαν..«Άγιο»!
Ήταν ο Παΐσιος, ο γέροντας, ο μοναχός, ο αστείος και φιλόξενος αυτός γέροντας, ο «φακίρης», ο πρώτος άνθρωπος που μας υποδέχτηκε, «τυχαία» άραγε, στο Άγιον Όρος.
Και ότι είπε βγήκε αληθινό.
Εδώ είμαι να σας το επιβεβαιώσω τόσο εγώ, όσο και ο Αντρέας ο Χατζηδάκης στο Μοναστήρι των Απεζανών, μοναχός Γαβριήλ πλέον, εκεί είναι στον κήπο του και στα 63 του χρόνια εργάτης της γης να φροντίζει τους άλλους.
Μου είπε κι άλλα ο Παΐσιος.
Δεν ξέρω αν ήταν «Άγιος» και τι σημασία δίνει ο καθένας στη λέξη αυτή.
Γνωρίζω όμως καλά τι είπε στον Αντρέα και βγήκε, τι είπε σε μένα και βγήκε και τι άλλο ακόμη μέλλει να συμβεί, που μόλις έφτασε τούτη η ώρα.
Μου είπε για την Ελλάδα.
«Ελληνοκεντριστής» από τότε ήμουν και τον ρώτησα.
Και κείνος αγαπούσε πολύ την Ελλάδα!
Μου μίλησε για τον «άνθρωπο με την καθαρή καρδιά» που δεν θα είναι πολιτικός, που θα μπει στο κεφάλι της Χώρας, τώρα που ο Τούρκος θα φάει το κεφάλι του, αφού πάει γυρεύοντας.
Μου είπε για το τι θα συμβεί στο μέλλον, αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, μου τα είπε και μένα με αυτό το νόημα, αλλά τότε δεν έδωσα μεγάλη σημασία, ούτε με ενδιέφερε τόσο η Πολιτική!
Μου φαίνονταν τόσο μακρινά!
Να όμως που επιβεβαιώθηκαν σαράντα τρία χρόνια μετά!
Στο σημείο αυτό θυμήθηκα και τι είχε δηλώσει ένας άλλος «προφήτης», ο Γιώργος Γκιόλβας.
Είχε πει λοιπόν ο Γεώργιος Γκιόλβας στην σύζυγό του, κάπου το έτος 2001, τα εξής δραματικά λόγια: «Ευτυχώς που πεθαίνω και δεν θα ζήσω όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που θα γίνουν το 2018»!!!
Σήμερα λοιπόν σας μίλησα για την πρώτη μου και τελευταία επαφή με το αμφιλεγόμενο αυτό πρόσωπο του Γέροντα που είχα την τύχη να γνωρίσω στα δέκα οχτώ μου χρόνια, πολύ πριν τον ανακαλύψει η ανθρώπινη περιέργεια και βλακεία αν θέλετε πολλές φορές και τον ανακηρύξουν «Άγιο»!!!
Κι αν με ρωτήσετε, αυτό τον τίτλο ούτε θα τον ήθελε, ούτε θα του ταίριαζε καθόλου, αφού στην δική μου συνείδηση έγραψε με το χιούμορ του, την ευγένεια, τα “φακιρικά” του όλα τα κόλπα, πράγμα που σημαίνει ότι άγγιξε ανώτερες πνευματικές σφαίρες και άλλους ουρανούς.
Αυτές τις σφαίρες που εξελικτικά είναι το ζητούμενο σε κάθε συνειδητοποιημένο άνθρωπο, είτε οι άλλοι τον ανακηρύξουν άγιο, είτε όχι.
Αυτός θα στέκει εκεί με το νόημά του και το προσωπικό τους φως, σαν άστρο και σαν Μετέωρο.
Ας δούμε λοιπόν τι είχε πει αποσπασματικά ο Παίσιος, τόσο σε μένα, όσο και σε πολλούς ακόμη ανθρώπους που είχαν την τύχη να τον συναντήσουν, έτσι όπως τα κατέγραψε ο Νίκος Ζουρνατζόγλου στο βιβλίο του.
– «Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι»… σελ. 410
– «Η Τουρκία θα διαλυθεί και, μάλιστα, θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι» Μάρτιος 1994, σελ. 412
– «Οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους» 1991, σελ. 413
– «Άντε, άντε, δε θα είμαι να σε καμαρώσω στην προέλαση, όταν θα προελαύνει ο ελληνικός στρατός για την Κωνσταντινούπολη» 1992, προς Αξκο της Π.Α., σελ. 413
– «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε δίκιο που είπε για τα «Εξαμίλια», διότι τα «Εξαμίλια» δεν είναι ούτε χωριά, ούτε πόλεις, αλλά είναι τα έξι ναυτικά μίλια, η ζώνη των έξι μιλίων που περιβάλλει τα παράλια της Ελλάδας και κάθε νησί μας. «Εξαμίλι» είναι κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές της Ελλάδας, χερσαίες ή νησιωτικές. Εκεί, λοιπόν, θα γίνει εκείνο που είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ. 417
– «Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους…..Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη…. Την Πόλη θα μας τη δώσουν….. Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς…… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…» σελ. 417 – 418
– Οι Τούρκοι «θα καταστραφούν. Θα σβήσουν από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από όπου ξεκίνησαν, στα βάθη της Τουρκίας, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχριστιανισθεί και το τελευταίο 1/3 θα σκοτωθεί στον πόλεμο αυτόν….» σελ. 418-419 σ.σ. πρόκειται για την γνωστή Προφητεία του Αγίου Κοσμά.
– «Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Να με κρατούσε ο Θεός ακόμη λίγα χρόνια στη ζωή, για να έβλεπα την πατρίδα μου μεγαλωμένη. Θα μεγαλώσει…» σελ. 419
– «Η Τουρκία θα διαμελισθεί. Ο διαμελισμός αυτός σίγουρα μας ικανοποιεί και μας συμφέρει ως κράτος. Έτσι θ΄ απελευθερωθούν τα χωριά μας, οι αλύτρωτες πατρίδες. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία» σελ. 422
– «Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)….Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός» σελ. 431
– «Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Κωνσταντινούπολη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους» σελ. 432
– Οι Τούρκοι «θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, “θα πούμε το ψωμί ψωμάκι”» σελ. 434 και άλλη φορά έλεγε … «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργήτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δε θα έχει» σελ. 436
– «Όταν ακούσεις στην τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί….Μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι – εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: “Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;” Όλοι, όμως θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο…..Θα βγάλει η (ελληνική) κυβέρνηση απόφαση να μη στείλη στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί , όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε…» σελ. 434.
– «Οι Τούρκοι θα μας χτυπήσουν, αλλά η Ελλάδα δε θα πάθει μεγάλη ζημιά. Δε θα περάσει πολύς καιρός μετά την επίθεση των Τούρκων στη χώρα μας και τότε οι Ρώσοι θα κτυπήσουν τους Τούρκους και θα τους διαλύσουν. Όπως ένα φύλλο χαρτί που το χτυπάς και διαλύεται, έτσι και οι Τούρκοι θα διαλυθούν. Το 1/3 από αυτούς θα σκοτωθεί, το 1/3 θα εκχριστιανισθούν και το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά. Η χρησιμοποίηση των νερών του Ευφράτη για αρδευτικά έργα από τους Τούρκους θα είναι μια προειδοποίηση ότι άρχισε η προετοιμασία του μεγάλου πολέμου που θα ακολουθήση» 1991, σελ. 439
– «Μετά τη διάλυση της Τουρκίας, η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τον Περσικό Κόλπο και θα σταματήσουν τα στρατεύματά της έξω από την Ιερουσαλήμ. Τότε οι δυτικές δυνάμεις θα δώσουν προθεσμία στους Ρώσους για να αποσύρουν από τα μέρη αυτά τα στρατεύματά τους, τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να γίνουν τα λάχανα, δηλαδή 6 μήνες. Η Ρωσία, όμως, δε θα αποσύρει τις δυνάμεις της. Και τότε οι δυτικές δυνάμεις θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν στρατεύματα, για να επιτεθούν στους Ρώσους. Ο Πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι Παγκόσμιος και θα έχει ως συνέπεια να χάσουν οι Ρώσοι. Θα ακολουθήσει μεγάλη σφαγή. Οι μεγαλουπόλεις θα γίνουν παραγκουπόλεις. Εμείς, οι Έλληνες, δεν θα συμμετάσχουμε στον παγκόσμιο πόλεμο.» σελ. 440 – 441
– «Η διοίκηση της Πόλης , από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική»!!! 1991, σελ. 435
– «Εσύ (είπε σε νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου Ξάνθης), σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί από την αρχή» σελ. 435
Θεωρώ ότι μέσα στο επόμενο διάστημα από το οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές, (Μάρτιος 2018), θα ξεκινήσουν να συμβαίνουν όλα τα ανωτέρω. Αποδεδειγμένα στην Ελλάδα, κάθε τριάντα χρόνια ηχούσε το τουφέκι. Πέρασαν όμως εβδομήντα χρόνια και ο ήχος αυτός δεν ακούστηκε στη γειτονιά μας.
Ήρθε η ώρα να ακουστεί.
Οι συνετοί και οι φρόνιμοι ας προετοιμαστούν κατάλληλα.
Ετοιμότητα, ψυχραιμία, σύνεση!
Θα το διαβούμε και αυτό το «ποτάμι» που έλαχε, να εκπληρωθεί στη δική μας ζήση!
Ο Θεός ή οι Θεοί της Ελλάδας μας, θα προστατέψουν και θα αποτρέψουν τα χειρότερα για τον βασανισμένο μας τόπο!.
Δημήτριος Μαντές
7/03/2018
Πηγη
