Ο Δρ Πράϊσινγκερ εξερεύνησε με ένα διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον, κάποια φαινόμενα του Τριγώνου των Βερμούδων που συνδέονταν με την περιοχή των Μπαχάμας. Παρά το γεγονός ότι μάλλον ήταν ό πρώτος πού έκανε ακριβείς μετρήσεις, διαπίστωσε ότι ή θεωρία πώς οι παρεκκλίσεις των μαγνητικών πεδίων οφείλονται στην ύπαρξη «διαστρικών πυλών» μάλλον παραμερίσθηκε.....Παρ' όλα αυτά κάποιοι ερευνητές του μετέφεραν την άποψη ότι ή ιδιαιτέρως συχνή εμφάνιση UFO στο αρχιπέλαγος των Μπαχάμας θα πρέπει να οφείλεται στην ύπαρξη αυτών των πυλών.
Εκείνο, όμως, πού τον κέντρισε να επιχείρηση μία σε βάθος έρευνα των ασυνήθιστων υποθέσεων ήταν ότι έμαθε πώς πολλές από τις εμφανίσεις λάμβαναν χώρα κοντά στο Ατλαντικό Κέντρο Υποθαλάσσιων Δοκιμών και αξιολόγησης (ΑΚΥΔΑ), μία αμερικανική ναυτική βάση πού βρίσκεται στο νησί Άνδρος των Μπαχάμας. Μερικοί ερευνητές ήταν πεπεισμένοι πώς το ΑΚΥΔΑ αποτελεί μία υποθαλάσσια «Περιοχή 51». δηλαδή ένα μυστικό ερευνητικό κέντρο της αμερικανικής κυβέρνησης πού μελετά τα UFO και μάλιστα ότι κατά καιρούς δέχεται και επισκέψεις UFO.
Μπορεί το επιστημονικό υπόβαθρο του καθηγητού να μη μπορούσε να άποδεχθή τέτοιες εικασίες, ωστόσο τα όσα έμαθε δείχνουν εντυπωσιακά. Κατ' αρχάς, ή ναυτική βάση μπορεί να καλύπτει μόνο 1500 τ.μ. περίπου του νησιού, άλλα το πεδίο δράσης της στην θάλασσα υπερβαίνει τα 2000 τ.χλμ. γύρω στην Καραϊβική. Ουσιαστικά καλύπτει μία τεράστια περιοχή του ωκεανού και οι έρευνες διεξάγονται σε βάθη πού πολλές φορές ξεπερνούν χιλιόμετρα. Είναι χαρακτηρισμένη βεβαίως ως περιοχή υψίστης ασφαλείας και φυλάσσεται με ιδιαίτερη προσοχή.
Το 1997 έχει καταγραφή ένα περιστατικό πού υποδηλώνει τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που περιβάλλουν την ναυτική βάση. Μία παρέα κυνηγών αγριόπαπιων είχαν βγει κυνήγι στο νησί Άνδρος και μην υπολογίζοντας την επιγραφή «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ», προχώρησαν σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από την βάση. Καθώς βάδιζαν με προσοχή, βρέθηκαν εμπρός σε ένα ασυνήθιστα παχύ φύλλωμα και πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν περί τίνος επρόκειτο, ευρίσκονταν με το πρόσωπο στη Γή και τα πόδια τους χτυπημένα άσχημα.
Πολύ σύντομα ανακάλυψαν πώς το φύλλωμα ήταν καμουφλάζ ενός ναυτικού φυλακίου, από το όποιο είχαν κινηθεί ναύτες και τους είχαν κτυπήσει από πίσω. Από εκεί τους μετέφεραν σε ένα κοντινό αντίσκηνο, όπου ένας αξιωματικός τους ανέκρινε για ώρες. Κι όταν πλέον ήσαν βέβαιοι πώς τους περίμενε ή φυλακή, εντελώς απρόσμενα ό αξιωματικός τους άφησε να φύγουν λέγοντας τους ότι πίστευε την ιστορία τους.
Πολλές μαρτυρίες υπάρχουν, επίσης, για την εμφάνιση παράξενων σκαφών κοντά στα παράλια της Άνδρου, τα όποια όχι μόνον μοιάζουν με UFO αλλά φαίνεται να έχουν την ίδια απίστευτη ευκινησία και την δυνατότητα να αναπτύσσουν ξαφνικά φοβερές ταχύτητες. Μία από τις πιο αξιόπιστες θεωρεί ό Δρ Πράϊσινγκερ εκείνη πού του μετέφερε ένας επιχειρηματία από την Βιέννη, ό όποιος έκανε βόλτα με ένα σκάφος έξω από τα παράλια τον νησιού.
«Ήταν μία υπέροχη μέρα, με καθαρή ατμόσφαιρα και μεγάλη ορατότητα. "Έπλεα με το σκάφος στα ανοικτά τον νησιού, όταν είδα γύρω στα τρία χιλιόμετρα μακριά ένα ακίνητο αντικείμενο επάνω στα νερά. Νόμιζα πώς ήταν φάλαινα και θέλησα να πλησιάσω. Μόλις είχα φθάσει στα 800 μέτρα περίπου απόσταση, διαπίστωσα πώς επρόκειτο για ένα παράξενο ακτινοβόλο σκάφος, το όποιο ήταν φανερό πώς είχε φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια και μάλιστα είχε ένα υπερμοντέρνο σχήμα. Ξαφνικά το σκάφος ξεκίνησε απότομα, αναπτύσσοντας μανιασμένη ταχύτητα, κατευθυνόμενο προς τα νότια. Ουσιαστικά πετούσε πάνω από την επιφάνεια των νερών ώσπου ως διά μαγείας εξαφανίσθηκε κάτω από τα κύματα και δεν εμφανίσθηκε ξανά».
Ό Δρ. Πράϊσινγκερ παραδέχεται πώς σε όλο το διάστημα της δικής του επιστημονικής έρευνας έγινε δέκτης πολλών συνομωσιολογικών εικασιών και θεωριών σχετικά με το ΑΚΥΔΑ, κάτι πού δεν είναι ασυνήθιστο και για τήν πραγματική «Περιοχή 51». Παρ' όλο πού ή επιστημονική του ιδιότητα τον έκανε πάρα πολύ προσεκτικό στα διαφόρων ειδών σενάρια, δεν διστάζει να αναφέρει τα όσα του δήλωσε το Νοέμβριο του 1998 κάποιος μάρτυρας στα κεντρικά γραφεία της NASA, στο ακρωτήριο Κένεντυ:
«Μου ανέφερε πώς ό Παγκόσμια διακεκριμένος βρετανός δύτης Ρόμπ Πάλμερ, ό όποιος διηύθυνε επί σειρά ετών ένα ερευνητικό κέντρο για τις «μπλε τρύπες» στις Μπαχάμες, χάθηκε στον βυθό της Ερυθράς Θάλασσας στα μέσα του Ιουλίου 1997.
Να διευκρινίσω εδώ πώς οι μπλε τρύπες είναι υποθαλάσσιες σπηλιές πού βρίσκονται κυρίως στην περιοχή του αρχιπελάγους των Μπαχάμας. Κατά την γνώμη μου η δημιουργία τους σχετίζεται με τις αιφνίδιες εμφανίσεις και εξαφανίσεις των μικρο-σκουληκότρυπων, ενώ ό Ρόμπ Πάλμερ ερευνούσε μία ανάλογη παράτολμη θεώρηση, πιστεύων ότι οι μπλε τρύπες αποτελούν σημείο άφιξης UFO από άλλες διαστάσεις.
«Ειπώθηκε, λοιπόν, ότι η έρευνα του Ρόμπ Πάλμερ τον είχε φέρει όλο και πιο κοντά στο ΑΚΥΔΑ, καθώς στην περιοχή αύτη υπάρχει πληθώρα μπλε τρυπών. Ή φήμη πού κυκλοφορούσε, ήταν πώς ό Ρόμπ Πάλμερ δολοφονήθηκε από αξιωματικούς του ΑΚΥΔΑ επειδή γνώριζε πολλά. "Ότι, δηλαδή, μέσω υπνωτικής υποβολής κατάφεραν να μη βγει ποτέ από τον βυθό της Ερυθράς Θάλασσας.
«Ως επιστήμονας ιστορικός δε με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με τέτοιου είδους ακραίες εικασίες. Πάντως, η ύπαρξη τους υποδηλώνει ότι το πιο πιθανό να υπάρχει όντως έντονη μυστική δραστηριότητα στις εγκαταστάσεις του ΑΚΥΔΑ».
Παρά τα όσα δηλώνει ό Δρ Πράϊσινγκερ γιά την πιθανή δραστηριότητα της αμερικανικής ναυτικής βάσης και παρά το γεγονός ότι θεωρεί πώς έστω και εμμέσως τα στοιχεία του σχετίζονται με την πραγματικότητα, όλως περιέργως δεν φαίνεται να επιμένει στην εις βάθος ερευνά του για αυτήν και στρέφεται στην αναζήτηση της χαμένης Άτλαντίδας όπως και πάρα πολλοί άλλοι προκειμένου να την σύνδεση με τις Βερμούδες και την ευρύτερη περιοχή των Μπαχάμας.
Μάλλον θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι αντιλαμβάνεται πώς δεν είναι και τόσο ακίνδυνο να υπερβεί τα εσκαμμένα. Ή προσοχή του, λοιπόν, επικεντρώνεται στην υπόθεση ότι το νησί Μπίμινι αποτελεί απομεινάρι της Άτλαντίδας, κέντρισε, επίσης, το γεγονός ότι οι επιστήμονες του Ιδρύματος Κτιριακής Έρευνας της Βρετανικής Κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας την σύγχρονη τεχνολογία, διεξήγαγαν έρευνες στον βυθό του Μπίμινι και ανακάλυψαν ποσότητες άνθρακα και χρυσού σε τεχνητούς λίθους πού βρήκαν εκεί.
Ή πρώτη του δουλειά ήταν να ανατρέξει στις πρωταρχικές πηγές αναφοράς και έτσι μελέτησε με προσοχή τον «Κριτία» τού Πλάτωνα. Δεν στάθηκε στις μυθολογικές αναφορές ούτε στις περιγραφές του αρχαίου βασιλείου, άλλα αντιμετώπισε τα λεγόμενα ως ιστορικό γεγονός, εμμένοντας στις διαστάσεις της ηπείρου, έτσι όπως αναφέρονται από τον Πλάτωνα. Με βάση αυτές τις διαστάσεις, τις γεωγραφικές περιγραφές και την υποθαλάσσια εμπειρία του, προφανώς κατέληξε στην έξης υπόθεση:
'Αν θα μπορούσε το επίπεδο των νερών πού περιβάλλουν τις Μπαχάμες να κατέλθει κατά 100 μέτρα περίπου (στο επίπεδο πού βρισκόταν την τελευταία Εποχή των Πάγων), θα αντίκριζε κανείς μία περιοχή, ή οποία θα ταίριαζε πολύ, σε σχήμα και μέγεθος, με εκείνη πού περιγράφει ό Πλάτων ως αρχαία Ατλαντίδα. Ό μέγας φιλόσοφος αναφέρει ότι ήταν μακριά από την θάλασσα και περιβαλλόταν από χαμηλά βουνά σε απόσταση 9 χιλιομέτρων περίπου Κάι ότι αυτά τα βουνά περιβάλλονταν από άλλα ψηλότερα σε απόσταση 300 χιλιομέτρων περίπου.
Όσον άφορα, όμως, αυτό πού είναι γνωστό ως Τείχος τοΰ Μπίμινι και εκλαμβάνεται ως απομεινάρι της Άτλαντίδας, ό γερμανός ερευνητής εκφράζει μία εντελώς διαφορετική άποψη. «Πιστεύω», λέει, «ότι κάποιες από τις πέτρες πού σχηματίζουν αυτό το τείχος και φαίνονται να είναι επεξεργασμένες από ανθρώπους, δεν αντλούν την καταγωγή τους από την Ατλαντίδα, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, άλλα είναι κατά πολύ μεταγενέστερες. Βρίσκονται εκεί από την εποχή του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
«Εκείνο τον καιρό ένας μεγάλος αριθμός πλοίων έσπαγε τον αποκλεισμό της "Ένωσης για να τροφοδότηση λιμάνια της Όμοσπονδίας. Αρκετές φορές τα πλοία της Ένωσης κατεδίωκαν όσα πλοία επιχειρούσαν να παραβιάσουν τον αποκλεισμό, οπότε τα τελευταία κατέφευγαν συχνά στα άβαθη νερά των Μπαχάμας, όπου τα μεγάλα πολεμικά ήταν αδύνατον να πλεύσουν πάνω από τις ξέρες πού υπάρχουν στα νερά, συχνά αναγκάζονταν να απαλλαγούν από το περιττό τους βάρος και το πιο εύκολο ήταν να πετάξουν το μεγαλύτερο μέρος από τις γρανιτένιες πέτρες πού χρησιμοποιούσαν ως έρμα του πλοίου. Κατά την γνώμη μου, από εκεί προέρχεται ή πλειονότητα των γρανιτένιων πετρών πού ανακαλύφθηκαν αργότερα στο Μπίμινι».
Του Νικολάου Καραϊσκάκη
